Tedirginlik başka. Sanatkar parmaklarının bütünlemesi. İnce parmakların rüzgarda titremesi. Güvenmek ve kaybetmek üzerine kurulu olunca ,kaybedenler kısmından hısım akraba.O yıllar var ya hani giden gidecek olanlar filan onlarda bıraktığımız izler, kader olup geliyor avcunun içine düşüyor, sonra o parmaklara nüfuz ediyor.Bir an geliyor alnında terini silecek oluyorsun, alına bulaşıyorlar.Böylece çemberden geçenler ilk görüşte birbirini alnından tanıyabiliyor. Alnının kırışması ise geçmişi değiştiremeyecek olmanın düşüyle oluşmuş üzüntülerden mütevellit.
Tüm hayat böyle de gitmez. Ama istediğini uzanıp alamadıysan altı yaşında bakkal tezgahından ya insanların el birliği edip sana kattığı özgüven eksikliği yada acaba alabilecekler mi korkusu? Öğretilen korku , öğretilen günahla uyuşmadı.Hak aramak dediğin genelde zaman aşımına tabii.
Şu kilisenin papazı çok meşhurmuş. Bir pazar ayininde çıkarmaya gitsek tüm günahları.Ama dikkat etsin, renklilerle beyazları aynı anda çıkarmasın,yazılarla kırışıkları da. Bulaşır onlar.Bazı günahlar kimseye ait değil. Onlar zamanın bok yemesi. Onlarda ellere bulaşır. Ellerini sürdüğün her yere. Yüzüne , gözüne , alnına bulaşır onlar da.
Zamanın günahlarını zamana bırakalım. Kışın son ilkbaharın ilk günleri kıyıya vurup sararan yosunlar gibi.Hiç bir fotoğraf o an kadar üzemedi beni. Yazın yenilenip geri gelir belki. Şimdi yapılacak hiç birşey kalmadıysa dönüp yanlışlara bakalım. Söylemiştim. İki şık arasında gidip geldiğimiz o sınavların sonrasında dağıtılan cevap anahtarlarında hep yanlış cevabı işaretlediklerin kaldıysa aklında bir daha bakma. Çünkü doğrular içinde zaman gerekir.Bazı doğrular günün yanlışı olabilir.Bazı yanlışlar elinden alnına bulaşabilir.
Rıhtımda uçan martılara sövmekten vazgeç.Rıhtımda çay içmek senin tercihin.
Kapattım hayatı biraz. Sinirden mi özlemden mi anlamaya çalışmam lazımdı. Bu nasıl sezon finali. Her şey havada kaldı. Yosunlar yazın ortasında kıyıya vurdu. Ve özleyeceğim, çok özleyeceğim çok özlüyorum, daha şimdiden özledim
